Το 1917 με την επανάσταση στην ΕΣΣΔ τα πράγματα αλλάζουν καθώς σταματά η προέλαση του ρωσικού στρατού. Πάραυτα, η νέα κυβέρνηση της Ρωσίας αποφασίζει να ανεχτεί το καθεστώς της Τραπεζούντας. Η Τραπεζούντα μένει μόνη να προστατέψει τους κατοίκους της. Οι νέοι της οπλίζονται. Γίνεται προσπάθεια να μην φύγουν Πόντιοι με την υπαναχώρηση του Ρωσικού στρατού. Παρ όλα αυτά 150.000 Πόντιοι εγκαταλείπουν τον Πόντο και καταφεύγουν στην Ρωσία, στην Γεωργία, στην Κριμαία και αλλού. Το 1918 αντιπροσωπείες Ποντίων από Ευρώπη και Αμερική οργανώνουν το πρώτο Πανποντιακό συνέδριο στην Μασσαλία. Το συνέδριο κηρύσσει τον αγώνα για ανεξαρτησία. Κυκλοφορούν χάρτες και εκδίδονται εφημερίδες για τον σκοπό αυτό. Στη διάσκεψη ειρήνης στις 30 Δεκεμβρίου του 1918 ο Βενιζέλος προτείνει την ενσωμάτωση του Πόντου στην Αρμενία!! Σε δημόσιες συνεντεύξεις του δηλώνει απερίφραστα πως αντιτάσσεται στην ανεξαρτησία των ποντίων. Στις 30 Απριλίου του 1920 στη διάσκεψη του Σαν-Ρέμο, ο Βενιζέλος δηλώνει για άλλη μια φορά ότι είναι υπέρ της προσάρτησης του Πόντου στην Αρμενία. Το καλοκαίρι του 1920 επιτέλους ύστερα από 2,5 χρόνια αλλάζει θέση και προτείνει στρατιωτική επέμβαση στον Πόντο για την δημιουργία κράτους. Είναι όμως πολύ αργά. Έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος. Τον ίδιο χρόνο ο αρμενικός στρατός νικιέται από τον τουρκικό, και ο Βενιζέλος χάνει τις εκλογές από φιλοβασιλική κυβέρνηση η οποία αποφασίζει επιστροφή στην Ελλάδα λόγω...κούρασης. Ο ελληνισμός της Μικρός Ασίας και του Πόντου αφήνονται από την αντιβενιζελική παράταξη στην τύχη τους. Έγκλημα για τον ελληνισμό. Προδοσία. Η μόνη αντίδραση τελικά στην γενοκτονία έρχεται από τους ίδιους τους Πόντιους, με την συγκρότηση ένοπλων ομάδων άμυνας και αργότερα με αντάρτικο κίνημα. Ο αυστριακός υπουργός εξωτερικών γράφει: « Η πολιτική των Τούρκων είναι μέσω μιας γενικευμένης καταδίωξης του ελληνικού στοιχείου, να εξοντώσει ολοσχερώς τους Έλληνες σαν εχθρούς του κράτους, όπως έκανε πριν με τους Αρμένιους. Οι Τούρκοι εφαρμόζουν τακτική εκτόπισης των πληθυσμών, δίχως διάκριση και δυνατότητα επιβίωσης, από τις ακτές στο εσωτερικό της χώρας, ώστε οι εκτοπιζόμενοι να είναι εκτεθειμένοι στην αθλιότητα και τον θάνατο από πείνα. Τα εγκαταλειπόμενα σπίτια των εξοριζόμενων λεηλατούνται από τα τουρκικά τάγματα τιμωρίας ή καίγονται και καταστρέφονται».
Με την ήττα της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εγκαθίστανται στον Πόντο βρετανικά στρατεύματα, τα οποία αποτελούνται από ινδικά τμήματα με Άγγλους αξιωματικούς. Οι Άγγλοι ζητούν από τους αντάρτες να παραδώσουν τα όπλα τους. Αυτοί αρνούνται. Οι ελπίδες των ανταρτών και του ποντιακού λαού για την δημιουργία της Ελληνικής Δημοκρατίας του Πόντου αυξάνουν. Επιστρέφουν περίπου 100.000 Έλληνες που είχαν καταφύγει στην Ρωσία ( τα κυριότερα ρεύματα προς την Ρωσία πραγματοποιήθηκαν μετά την άλωση της Τραπεζούντας από τους Τούρκους το 1461, μετά την επανάσταση του 1821, μετά τους τρεις ρωσοτουρκικούς πολέμους 1829-1832, μετά τον Κριμαϊκό πόλεμο 1856-1866, μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο το 1876, και βέβαια μετά το 1916). Το ποντιακό κίνημα παίρνει τέτοια έκταση, ώστε η κεντρική οθωμανική εξουσία στέλνει τον Κεμάλ για να το καταστείλει. Ο Κεμάλ πατά το πόδι του στην Σαμψούντα στις 19/5/1919. Μέσα από επίσημα τουρκικά αρχεία βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο Κεμάλ φοβόταν πολύ περισσότερο τον Ποντιακό αντάρτικο παρά τον ελληνικό στρατό. Γι΄αυτό ρίχνει στην μάχη για την διάλυση του δύο τουρκικές στρατιές. Πάνω από 30.000 Τούρκοι στρατιώτες προσπαθούν να καταστείλουν το ποντιακό κίνημα το οποίο αριθμεί 18.000 ένοπλους και 300 καπετάνιους. Σε πρώτη φάση οι προσπάθειες των Ελλήνων στέφονται από επιτυχία. Οι αντάρτες ζητούν επανειλημμένα βοήθεια από την ελληνική κυβέρνηση, τόσο από την βενιζελική όσο και από την αντιβενιζελική αργότερα. Δυστυχώς το ελληνικό κράτος δεν μπορεί ή δεν θέλει να καταλάβει την δυναμική που έχει ο αγώνας των Ποντίων. Καμιά βοήθεια δεν στέλνεται στους Έλληνες αντάρτες του Πόντου. Στον Πειραιά φορτώνεται ένα πλοίο με όπλα και πυρομαχικά για την Αμισσό. Το πλοίο όμως ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΠΟΤΕ. Παρά την απογοήτευση για την άρνηση της Ελλάδας οι Πόντιοι αντάρτες φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση τον τουρκικό στρατό. Το 1922 ο Τούρκος στρατηγός ζητά ανακωχή μια και δεν μπορεί να φέρει άλλη βοήθεια στον Πόντο. Οι Τούρκοι επιλέγουν να ρίξουν το βάρος στον πόλεμο με τον ελληνικό στρατό. Οι Πόντιοι αντάρτες κάτω από τις άθλιες συνθήκες που ζουν αποφασίζουν να δεχτούν την ειρήνη. Παρ όλη την άρνηση των Ελλήνων να βοηθήσουν οι Πόντιοι κάνουν αυθόρμητες προσπάθειες σύνδεσης με το ελληνικό στράτευμα για να βοηθήσουν στο εκεί μέτωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου