Ιστορική διαδρομή Ποντιακού Ελληνισμού

Ο Ελληνισμός του Πόντου σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία χρονολογείται από τον 8ο π.Χ. αιώνα. Είχε δε την εξής διαδρομή. Ίωνες Αθηναίοι κατέλαβαν τον 11ο π.Χ. αιώνα την περιοχή που πήρε την ονομασία Ιωνία λόγω της καταγωγής των νέων εποίκων. Οι Ίωνες κατέστησαν την Μίλητο μεγάλη ναυτική και εμπορική δύναμη και τα πλοία της διέσχιζαν αρχικά όλη τη Μεσόγειο. Στη συνέχεια στράφηκαν προς τον Ελλήσποντο και τον Εύξεινο Πόντο εγκαθιστώντας νέες αποικίες.

Τον 8ο π.Χ. αι. Μιλήσιοι ιδρύουν η Σινώπη η οποία γρήγορα γίνεται μεγάλο εμπορικό λιμάνι και ισχυρή ναυτική δύναμη. Με τη σειρά της η Σινώπη δημιουργεί νέες αποικίες-πόλεις σε όλο το μήκος των βορείων παραλίων της Μικράς Ασίας με σπουδαιότερες την Αμισό, τα Κοτύωρα, την Κερασούντα, την Τραπεζούντα κ.α. Σπουδαιότερη όλων η Τραπεζούντα που πήρε το όνομα λόγω του τραπεζοειδούς σχήματος της τοποθεσίας πάνω στην οποία είχε χτιστεί. Η ίδρυσή της χρονολογείται από το 756 π.Χ. και είναι κατά τέσσερα χρόνια αρχαιότερη της Ρώμης και πολλά περισσότερα του Βυζαντίου. Γρήγορα γίνεται μεγάλο κέντρο του διαμετακομιστικού εμπορίου μεταξύ Ευρώπης και κεντρικής & νότιας Ασίας.

Από τον 5ο π.Χ. αι. οι παράλιες πόλεις του Πόντου είναι υποτελής φόρου στους Πέρσες διατηρώντας μια ιδιότυπη αυτονομία και ανεξαρτησία. Την εποχή της κοσμοκρατορίας του Μ. Αλεξάνδρου πλήρως ανεξάρτητες στρέφονται προς τα μεσόγεια όπου ανακαλύπτουν νέες πηγές πλούτου, όπως σίδηρο, χαλκό, άργυρο.

Μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου ιδρύεται το Βασίλειο του Πόντου. Ένα ελληνιστικό κράτος δημιουργός του οποίου ήταν ο Μιθριδάτης ο Α’, Πέρσης σατράπης που εξελληνίστηκε πλήρως. Η διάρκεια αυτού του κράτους ήταν από το 322 έως το 64 π.Χ. οπότε η περιοχή καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους και αποτελούσε πλέον επαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Επί Ρωμαϊκής κυριαρχίας ο ανατολικός Πόντος (από τον Θερμόδωντα ποταμό και πέρα) ονομάστηκε Πολεμωνιακός, επειδή το 36 π.Χ. αποδόθηκε από τον Μάρκο Αντώνιο στον Πολέμωνα, εγγονό του Μιθριδάτη Στ’ του Ευπάτορα. Πρωτεύουσα του Πολεμωνιακού Πόντου έγινε η Νεοκαισάρεια. Ο δυτικός Πόντος ονομάστηκε Γαλατικός και είχε πρωτεύουσα την Αμάσεια.

Τα δύο αυτά τμήματα ενώθηκαν πάλι το 536 μ.Χ. επί Αυτοκρατορίας Ιουστινιανού. Πρωτεύουσα του ενιαίου Πόντου γίνεται η Τραπεζούντα. Στην περιοχή ανθεί το εμπόριο οι τέχνες αλλά και τα γράμματα. Στα χρόνια που ακολουθούν η περιοχή του Πόντου διάγει υπό ένα καθεστώς αυτονομίας με τοπικούς διοικητές, τους δούκες. Λόγω της μεγάλης απόστασης από την έδρα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και λόγω ανυπαρξίας στρατιωτικών δυνάμεων, την αντιμετώπιση των διαφόρων εισβολέων ανέλαβαν με επιτυχία οι τοπικοί άρχοντες. Από τα μέσα του 11ου αι. στις περιοχές της Μ. Ασίας εισβάλουν και εδραιώνονται διάφορα τουρκικά φύλλα, με σπουδαιότερα τους Σελτζούκους, τους Τουρκομάνους και τους Ντανισμεντίδες. Την περιοχή του Πόντου και κυρίως την επαρχία Χαλδίας υπερασπίζονται οι δούκες της οικογένειας των Γαβράδων οι οποίοι αναχαιτίζουν με επιτυχία τις επιθέσεις των Τούρκων.

Το 1204 οι σταυροφόροι της Δ’ σταυροφορίας, αντί να ελευθερώσουν τους άγιους τόπους όπως διακήρυξαν, άρπαξαν το Βυζάντιο. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία διαλύθηκε και τρία νέα ελληνικά κρατίδια δημιουργήθηκαν. Η Αυτοκρατορία της Νίκαιας, το Δεσποτάτο της Ηπείρου και η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Οι εγγονοί του πρώην Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Α΄ του Κομνηνού, Αλέξιος και Δαυίδ εκείνη την περίοδο βρίσκονταν φιλοξενούμενοι της θείας τους Θάμαρ, βασίλισσας της Γεωργίας. Με την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια της θείας τους ίδρυσαν την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Πρώτος Αυτοκράτορας στέφθηκε ο Αλέξιος. Η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας διήρκεσε 257 χρόνια (1204-1461). Δηλαδή συνέχισε να υφίσταται ακόμη και μετά την επανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τον Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο το 1261, σε αντίθεση με το Δεσποτάτο της Ηπείρου που διαλύθηκε το 1337. Στη διάρκεια των 257 χρόνων, 20 Αυτοκράτορες και Αυτοκράτειρες ανέβηκαν στο θρόνο με την παρακάτω σειρά:

1.Αλέξιος Α’ ο Κομνηνός 1204-1222
2.Ανδρόνικος Α’ ο Γίδων 1222-1235
3.Ιωάννης Α’ ο Αξούχος 1235-1241
4.Μανουήλ Α’ ο Μέγας Κομνηνός 1241-1263
5.Ανδρόνικος Β’ 1263-1266
6.Γεώργιος Α’ 1266-1280
7.Ιωάννης Β’ 1280-1297
8.Αλέξιος Β’ 1297-1330
9.Ανδρόνικος Γ’ 1330-1332
10.Μανουήλ Β’ 1332-1336
11.Βασίλειος 1336-1340
12.Ειρήνη η Παλαιολογίνα 1340-1341
13.Αννα η Κομνηνή 1341-1342
14.Ιωάννης Γ’ ο Κομνηνός 1342-1344
15.Μιχαήλ Α’ 1344-1349
16.Αλέξιος Γ’ ο Μέγας Κομνηνός 1349-1390
17.Μανουήλ Γ’ 1390-1417
18.Αλέξιος ο Δ’ 1417-1446
19.Ιωάννης Δ’ ο Καλογιάννης 1446-1458
20.Δαυίδ ο Κομνηνός 1458-1461
Η Τραπεζούντα κατελήφθη από τον Μωάμεθ Β΄ στις 15 Αυγούστου 1461 και ήταν η διακοσιοστή επέτειος της επανάκτησης της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους. Σε όλη τη διάρκεια της Οθωμανικής σκλαβιάς γίνονται προσπάθειες εξισλαμισμού των Ελλήνων. Ορισμένοι μη αντέχοντας υποκύπτουν, άλλοι εξισλαμίζονται επιφανειακά διατηρώντας στα κρυφά την χριστιανική τους πίστη. Η Ρωσία που βρισκόταν σε συνεχείς πολέμους με τους Οθωμανούς, κατά τη λήξη των πολέμων συμπεριλάμβανε στις συνθήκες, όρους προστασίας των χριστιανών. Έτσι υπήρχαν και περίοδοι ηρεμίας για τους Έλληνες του Πόντου. Ώσπου ήρθαν οι μαύρες μέρες της γενοκτονίας και του ξεριζωμού. Τα μαύρα σύννεφα στον ουρανό του Πόντου, εμφανίστηκαν το 1916 και αφού είχε συντελεστεί η γενοκτονία των Αρμενίων. Είχε έρθει η σειρά των Ελλήνων. Στην αρχή εξοντωτικές εκτοπίσεις και στρατολόγηση στα τάγματα εργασίας. Μετά φυλακίσεις και εκτελέσεις. Για να ακολουθήσει ο ξεριζωμός και η ανταλλαγή. 353.000 Πόντιοι και Πόντιες όλων των ηλικιών έχασαν τη ζωή τους στις εκτοπίσεις, στις εκτελέσεις και στο μακρύ δρόμο της προσφυγιάς. Οι επιζήσαντες ήρθαν στην Ελλάδα, προαιώνια πατρίδα, μόνο με τις ψυχές τους. Και με την εργατικότητα και την επιμονή τους έστησαν τα νέα νοικοκυριά τους. Στους νεκρούς που έμειναν εκεί άταφοι, αλλά και σ’ αυτούς που ήταν ενταφιασμένοι και καταστράφηκαν οι τάφοι τους, οφείλουμε το ελάχιστο. Να τους θυμόμαστε και να τους τιμούμε, τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, στις 19 Μάη

Γιατί ανεχόμαστε τους αρνητές του Ελληνικού Ολοκαυτώματος;

του Γιάννη Τσιλιμίγκρα
καθηγητή - ιστορικού

Έλληνες από τον Πόντο σε τουρκικά τάγματα καταναγκαστικής εργασίας. Ελάχιστοι επέζησαν.

Η προσπάθεια τα τελευταία χρόνια για αμφισβήτηση ή δικαιολόγηση της γενοκτονίας των Ελλήνων στον Πόντο και την Ιωνία ανέδειξε το πρόβλημα της δυνατότητας ορισμένων εγχώριων νεοταξικών ανθελληνικών κύκλων να προσβάλλουν ατιμώρητα την ιστορική μνήμη της φυλής μας στο όνομα μίας δήθεν προοδευτικής επιστημονικής έρευνας.

Στην Ελλάδα, δυστυχώς, φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια επιβάλλεται μία τάση άρνησης της Ιστορίας. Αυτή η τάση «βαφτίζεται» αναθεωρητική. Είναι χαρακτηριστικό ότι η «αναθεωρητική» σχολή στις ΗΠΑ αμφισβητεί τη Γενοκτονία των Αρμενίων και εκφράζεται από Αμερικανούς πανεπιστημιακούς, οι οποίοι χρηματοδοτούνται από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες.

Η δε Τουρκία έχει αποθρασυνθεί. Παλαιότερα η επίσημη προπαγάνδα της προσπαθούσε να υποβαθμίσει τη σημασία των γεγονότων και να δικαιολογήσει την εξόντωση. Χαρακτηριστικά είχε χρησιμοποιήσει την έκφραση: «Τα έθνη που απέμειναν από παλιά στην Αυτοκρατορία μας μοιάζουν με ξένα και βλαβερά χόρτα που πρέπει να ξεριζωθούν».

Σήμερα, η επίσημη Τουρκία όχι μόνο δεν αποδέχεται τα γεγονότα, αλλά προσπαθεί να τα αντιστρέψει πλήρως. Χρηματοδοτεί έρευνες που προσπαθούν να κατασκευάσουν Ιστορία και να αποδείξουν ότι οι Τούρκοι υπέστησαν γενοκτονία, είτε από τους Αρμένιους, είτε από τους Ελληνες του Πόντου.

Η Ελλάδα, αντιθέτως, παρουσιάζει την παγκόσμια ιδιοτυπία να αρνείται τη δική της ιστορία και αποκρύπτει ή αμφισβητεί τη γενοκτονία που υπέστη μέρος του πληθυσμού της. Σας φαίνεται παρακινδυνευμένη αυτή η θέση; Σημειώστε τα εξής:

Μετά από πολυετή και αδικαιολόγητη καθυστέρηση, μόλις στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο», σπάζοντας μία παράδοση συγκάλυψης των γεγονότων που σχετίζονταν με τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ξεριζωμό.

Αρκετοί Έλληνες (;) «διανοούμενοι» δικαιολογούν σήμερα τη μεθοδική εξολόθρευση των Ελλήνων σαν σύμπτωμα του εθνικισμού, ενώ προπαγανδίζουν πως υπήρχε αμοιβαιότητα στις αγριότητες. Αλλά και αν ακόμα παραδεχθούν ότι οι ωμότητες των Τούρκων ήταν ασυγκρίτως περισσότερες και αγριότερες, τις θεωρούν σαν δικαιολογημένη αντίδραση στην κατοχή της Σμύρνης από τα ελληνικά στρατεύματα.

Αποκρύπτουν πλήρως το γεγονός της πρόθεσης του νεοτουρκικού κράτους για εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών, επίσημα δηλωμένης από το 1911, οκτώ ολόκληρα χρόνια πριν από την απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη.

Αποκρύπτουν επίσης τον πραγματικό αριθμό των θυμάτων. H γενοκτονία είχε ήδη ξεκινήσει από το 1915 με 500.000 θύματα περίπου μέχρι το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως προκύπτει από τη «Μαύρη Βίβλο» του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Οι Αρμένιοι έχουν εξαπολύσει διεθνή εκστρατεία για την αναγνώριση της γενοκτονίας που υπέστησαν. Οι Εβραίοι κατόρθωσαν σε πολλές χώρες του κόσμου να ποινικοποιήσουν οποιανδήποτε αμφισβήτηση του «Ολοκαυτώματος». Εμείς οι Έλληνες γιατί ανεχόμαστε τους αρνητές του δικού μας Ολοκαυτώματος; Γιατί επιτρέπουμε η Γενοκτονία της φυλής μας να αποτελεί την περισσότερο αγνοημένη από εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς;

Οι Πόντιοι μουσουλμάνοι στο στόχαστρο της Τουρκίας

του Νίκου Δούκα

Νέες διώξεις κατά των Ποντίων μουσουλμάνων εξαπέλυσε η Άγκυρα, προφανώς στα πλαίσια της ελληνοτουρκικής "φιλίας". Οι τουρκικές αρχές απαγόρευσαν την κυκλοφορία βιβλίου που αναφέρεται στην ιδιαίτερη πολιτιστική ταυτότητα των Ποντίων, ενώ η στρατοχωροφυλακή έχει εξαπολύσει εκστρατεία εκφοβισμού και απειλών στην περιοχή του Πόντου.

Από το 1996 κυκλοφορούσε στην Τουρκία το βιβλίο "Pontos Kulturu" (Ο Πολιτισμός του Πόντου) του Πόντιου συγγραφέα Ομέρ Ασάν. Την ελληνική έκδοση του βιβλίου είχαμε προτείνει τον Νοέμβριο του 2001 από τις βιβλιοπροτάσεις μας. Πρόκειται για μία καταγραφή της ποντιακής διαλέκτου, της πλησιέστερης προς τα Αρχαία Ελληνικά ομιλουμένης σήμερα γλώσσας, της ποντιακής κουζίνας και των ανεκδότων στα ποντιακά χωριά. Το βιβλίο ήταν εξαιρετικά δημοφιλές στην Τουρκία, ειδικά ανάμεσα στους Πόντιους, και είχε σχεδόν εξαντληθεί. Ο συγγραφέας Ομέρ Ασάν κατάγεται από την ελληνόφωνη περιοχή Οφ της Τραπεζούντας.

Στις 19 Ιανουαρίου στην τηλεοπτική εκπομπή "Ceviz Kabugu" (Το τσόφλι του καρυδιού), που χειρίζεται ο δημοσιογράφος Χαλκί Τζεβιζίογλου του καναλιού ATV, ο Ομέρ Ασάν δέχθηκε απειλές από εκπροσώπους του τουρκικού "Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης" (MHP), τους διαβόητους φονιάδες "Γκρίζους Λύκους", και αναγκάσθηκε να αποχωρήσει. Η τουρκική Δικαιοσύνη διέταξε την κατάσχεση του βιβλίου και απήγγειλε κατηγορία εις βάρος του συγγραφέα Ομέρ Ασάν και του εκδότη Ραγκίπ Ζαράκογλου για "προσβολή στο πρόσωπο του Κεμάλ". Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τις διώξεις, ο Τούρκος υπουργός Δικαιοσύνης Σαμί Τουρ σχολίασε ότι "κανείς δεν απειλεί τον Πόντο (Karadeniz) και η σχετική φιλολογία είναι υπερβολική". Ο Ομέρ Ασάν υποβλήθηκε σε πολύωρη ανάκριση, αλλά τίποτα δεν προέκυψε εναντίον του.

Για να δικαιολογήσουν την αντιποντιακή εκστρατεία οι Τούρκοι στρατιωτικοί ανακάλυψαν "Πόντιους αντάρτες". Στις 5 Δεκεμβρίου 2001 ο στρατιωτικός διοικητής Κερασούντας ταξίαρχος στρατοχωροφυλακής Μπακίρ Ονουρλούμπας ισχυρίστηκε ότι "υπάρχουν μυστικά ελληνικά σχέδια για τον Πόντο και ο κυριότερος λόγος για τον οποίο η Ελλάδα θέλει να ανοίξει προξενείο στην Τραπεζούντα είναι η επιθυμία της να υποστηρίξει τις δραστηριότητες περί Πόντου". Τον Ιανουάριο ο φρούραρχος Κωνσταντινουπόλεως συνταγματάρχης Αλί Γκιουνγκιόρ Όνγκιορεν είπε ότι "35 νέοι από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας υποστηρίζουν το αποσχιστικό κίνημα "Ρωμαίικος Πόντος" και εκπαιδεύονται σε στρατόπεδα στην Ελλάδα". Βέβαια η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει αναπτύξει την παραμικρή δραστηριότητα στον Πόντο, ίσως επειδή είναι απασχολημένη με τις δραστηριότητες της ελληνοτουρκικής "φιλίας". Η δήλωση αποτελούσε απλώς την αφορμή για να εξαπολύσει η στρατοχωροφυλακή κύμα απειλών κατά των ελληνόφωνων Ποντίων μουσουλμάνων. Σύμφωνα με την Ομοσπονδία Ποντίων "στα 300 ελληνόφωνα χωριά του Πόντου έχει επικρατήσει αρνητικό κλίμα, που ωθεί τους Πόντιους σε νέα φυγή προς την Ελλάδα".

Πολλοί από τους Πόντιους μουσουλμάνους δεν έχουν Ελληνική εθνική συνείδηση, αλλά απλή συνείδηση της ιδιαίτερης πολιτιστικής τους ταυτότητας. Ωστόσο το Κεμαλικό καθεστώς δεν ανέχεται καμία αμφισβήτηση του μύθου της αποκλειστικά τουρκικής Μικράς Ασίας που έχει κατασκευάσει. Η Τουρκία στερεί τα στοιχειωδέστερα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (προστασία εθίμων, γλώσσας και μνημείων) από τους ελληνόφωνους Πόντιους μουσουλμάνους. Η δίωξη κατά του Ομέρ Ασάν είναι η καλύτερη ευκαιρία για να αποδείξουν οι Έλληνες προστάτες "μειονοτήτων" τις αγαθές προθέσεις τους. Τι έχουν άραγε να πουν για το ζήτημα η Επιτροπή των Βραβείων "Αμπντί Ιπεκτσί", το Greek Helsinki Watch, το ΚΕΜΟ και ο "Ιός" της "Ελευθεροτυπίας"; Μπροστά στις τουρκικές διώξεις κατά των ελληνόφωνων Ποντίων μουσουλμάνων, η σιωπή τους ισοδυναμεί με συνενοχή.

Οι αντιποντιακές διώξεις της Τουρκίας δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητες. Ήδη το Κέντρο Ποντιακών Μελετών απευθύνει έκκληση για αλληλεγγύη προς τον Ομέρ Ασάν. Οι σύλλογοι Ποντίων προσφύγων στην Ελλάδα έχουν την υποχρέωση να φέρουν το ζήτημα ενώπιον των διεθνών οργανισμών και να αποδείξουν ότι δεν είναι άξιοι μόνο για σταυροδοτικές εκστρατείες υπέρ πολιτικών με κατάληξη "-ίδης". Από την πλευρά της η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να θέσει το ζήτημα στον ελληνοτουρκικό διάλογο, αντί να συζητάει τις ατελείωτες γελοίες τουρκικές διεκδικήσεις. Το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ παρακολουθεί με έντονη ανησυχία τις τελευταίες εξελίξεις στον Πόντο. Ας γνωρίζουν όλοι ότι οι καιροί που οι Τούρκοι δικτατορίσκοι "έθαβαν" τέτοια ζητήματα από κοινού με Έλληνες πολιτικάντηδες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΦΩΝΟΙ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ!

Σήμερα στον Πόντο, υπάρχουν οι Ελληνόφωνες περιοχές Τόννας, Ματσούκας, Όφρυος. Πλήρη στοιχεία δεν υπάρχουν, αλλά με μέτριους υπολογισμούς οι Ελληνόφωνοι και οι Τουρκόφωνοι Μουσουλμάνοι Κρυπτοχριστιανοί, που έχουν ελληνική συνείδηση, στον Πόντο, υπερβαίνουν το 1.000.000. Έχουν τα Ελληνικά ήθη και έθιμα, την ελληνική λαϊκή παράδοση, τον ελληνικό πολιτισμό και κουλτούρα, καθημερινά στην πλειοψηφία τους χρησιμοποιούν την ποντιακή ντοπιολαλιά, έχουν την ίδια μουσική, τον χορό και τα ίδια τραγούδια με τους αδελφούς τους που κατοικούν στην Ελλάδα και στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Στον Πόντο, όπου η Τόννα είναι η αρχαία Θοανία, το Ισκεντερλί, το Αλεξανδρινό, η Σαμψούντα , η Αμισός, στα χωριά όπου κατοικούν οι Ελληνόφωνοι Μουσουλμάνοι, αμιγώς χωρίς προσμίξεις μ’ άλλους πληθυσμούς, στις περιοχές Ματσούκας και Όφρυς κατά την πολιτισμική γενοκτονία, αλλάχτηκαν όλα τα Ελληνικά ονόματα των χωριών και περιοχών, κατέστρεψαν τις εκκλησίες αν και ήσαν ερειπωμένες και εξαφάνισαν κάθε τι που θυμίζει Ελληνικό στοιχείο.


Ακόμη και σήμερα κατοικούν Τσαρκαλήδες στην Μπάφρα, στην Σαμψούντα, στην Τοκάτη, στο Ερζερούμ και στην Θεοδοσούπολη. Οι Τσαρκαλήδες είναι οι Πόντιοι που τον 17ο αιώνα αναγκάσθηκαν από τους Τούρκους να μιλούν την Τουρκική γλώσσα. Το 1829 ίδρυσαν στην περιοχή της Τσάλκας κοντά στην Τυφλίδα (Γεωργία) 43 Ελληνικά χωριά τους. Είναι οι Τουρκόφωνοι Χριστιανοί, που το 1974 ζητούσαν την άδεια από την Σοβιετική Ένωση να έλθουν στην Ελλάδα για να πολεμήσουν τους Τούρκους που είχαν εισβάλει στην Κύπρο.


Σήμερα στον Πόντο οι Ελληνόφωνοι τονίζουν δημόσια «Εμείς είμαστε Ρούμτσοι, Έλληνες σαν εσάς», διευκρινίζουν ότι δεν είναι Τούρκοι, αν και Μουσουλμάνοι, αλλά Έλληνες γηγενείς. Αρκετοί μάλιστα λένε « είμαστε Χριστιανοί οχι Μουσουλμάνοι. Ευρισκόμαστε πάνω σε μια γέφυρα με κομμένες τις άκρες της. Αν και Έλληνες δεν έχουμε καμιά επαφή με τους Χριστιανούς γιατί τα αδέλφια μας έφυγαν, ενώ με τους Τούρκους δεν θέλουμε να έχουμε καμιά σχέση». («Έλληνοι είμαστε, οχι μουσουλμάνοι»).


Το 1923 όταν κατέφυγε στην Ελλάδα ο Αντικεμαλικός Ντεμάλ Νουζιέ (σύμβουλος του Σουλτάνου), μέσα από 47 σελίδες καταγγέλλει την γενοκτονία που εφάρμοσαν οι Νεότουρκοι στον Ελληνισμό της Μ. Ασίας. Ο Μουσταφά Κεμάλ με τους Τσέτες του από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Αύγουστο προέβη σε σφαγές και εκτοπίσεις. Μόνο στην περιοχή της Μπάφρας 6.000 Χριστιανοί κάηκαν μέσα στις εκκλησίες σε μία νύχτα. 1.280 επίσημοι-πρόκριτοι στον Πόντο θανατώθηκαν.

Η έκθεση του Ντεμάλ Νουζιέ (47 σελίδες) ευρίσκεται αραχνιασμένη και σκονισμένη σ’ένα συρτάρι μιας Δημόσιας Ελληνικής υπηρεσίας. Η Ελλάδα θέλει να εφαρμόσει μια επιθετική εξωτερική πολιτική, η Τουρκία φωνάζει για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Μουσουλμάνων της Ελληνικής Θράκης και για τα δικαιώματα αυτοδιαθέσεως των τουρκοκυπρίων, εμείς όμως ακόμα ξεχνούμε και την ύπαρξη των σκλαβωμένων και ξεχασμένων αδελφών μας στην Τουρκία.

Ελληνόφωνες ομάδες στην Τουρκία·

»»» Βλάσσης Αγτζίδης*

'Ενα από τα πλέον ενδιαφέροντα φαινόμενα στη σύγχρονη Τουρκία αποτελεί αυτό της ύπαρξης μουσουλμανικών ελληνόφωνων ομάδων. Η παραδοσιακή ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, η αυταρχική εσωτερική δομή της Τουρκίας, η εξέγερση των Κούρδων, μαζί με την επιβίωση των στερεοτύπων για τη διαμόρφωση των νεότερων εθνών στην περιοχή μας, εμπόδισε τη μελέτη του φαινομένου αυτού. Η μετάβαση ελληνοφώνων ομάδων από το χριστιανικό θρησκευτικό σύστημα στο ισλαμικό κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατάκτησης αποτελεί μέχρι σήμερα ένα θέμα άγνωστο για τη νεοελληνική επιστήμη. Το φαινόμενο αυτό έχει εμφανιστεί σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο. Από την Κύπρο και την Πελοπόννησο έως την Ηπειρο και τον Πόντο.
Σήμερα όμως, η δημόσια εμφάνιση όσων από τις ομάδες αυτές επιβιώνουν διευρύνει το ερευνητικό ενδιαφέρον. Η βιβλιογραφική και αρθρογραφική παρουσία των ελληνόφωνων ομάδων της Τουρκίας είναι πλέον γεγονός. Η αρχή έγινε πριν από μερικά χρόνια με την Tanju Izbek, η οποία έλαβε το βραβείο Ιπεκτσί για μια νουβέλα της στο κρητικό ιδίωμα, όπως αυτό μιλιέται σήμερα στην περιοχή της Gunda (τα παλιά Μοσχονήσια). Πιθανότατα, σύμφωνα με το τουρκικό περιοδικό Actuel, να υπήρχαν πολιτικές ομάδες στη Βόρεια Τουρκία που δραστηριοποιούνταν, πριν από το πραξικόπημα του '80, γύρω από τον πολιτισμό του Πόντου. Το 1996 εκδόθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον εκδοτικό οίκο Belge, το κλασσικό πλέον βιβλίο του Omer Asan με τίτλο "Pontos Kulturu", δηλαδή: Ο πολιτισμός του Πόντου. Σήμερα υπάρχουν τέσσερις ελληνόφωνες ομάδες στην Τουρκία: κρητική, ποντιακή, μακεδονική και κυπριακή. Κάθε μια απ' αυτές έχει εξαιρετικό ιστορικό ενδιαφέρον. Η έκφραση είναι γεγονός ιδιαίτερης σημασίας, εφόσον αναδεικνύει μια άγνωστη πλευρά της σύγχρονης τουρκικής κοινωνίας, που ολοένα γίνεται σημαντικότερη.

Η δημόσια εμφάνιση των ομάδων αυτών δεν αφορά μόνο στην τουρκική κοινωνία, η οποία συνειδητοποιεί αργά τον πολυεθνοτικό της χαρακτήρα, καθώς και στους εθνογενετικούς της μύθους. Αφορά παράλληλα και στην ελληνική, γιατί της αποκαλύπτει τον τρόπο συγκρότησης των σύγχρονων εθνικών κρατών στην περιοχή μας και το αδιέξοδο των ενδιάμεσων ομάδων - γέννημα της ιστορίας - οι οποίες υποχρεώθηκαν να ενταχθούν στο κράτος που είχε ως ιδεολογικό υπόβαθρο το δικό τους θρησκευτικό δόγμα. Η κρητική και η κυπριακή, από τις τέσσερις αυτές ομάδες - οι οποίες στη διαχρονική τους παρουσία ταυτίστηκαν ως μουσουλμανικές με την οθωμανική αυτοκρατορία - συγκρούστηκαν με το επαναστατικό κίνημα των χριστιανών Ελλήνων. Εμμέσως υπέστη τις συνέπειες της ελληνοτουρκικής σύγκρουσης και η μακεδονική, η οποία υποχρεώθηκε με βάση τη συμφωνία ανταλλαγής των πληθυσμών να εγκαταλείψει τα γενέθλια εδάφη της περιοχής του Αλιάκμονα και της Κοζάνης και να αναχωρήσει για την Τουρκία το 1824.

Η διαμόρφωση του φαινομένου

Η κατανόηση του φαινομένου της επιβίωσης ελληνόφωνων μουσουλμανικών πληθυσμών απαιτεί την υπέρβαση της σημερινής εικόνας που έχουμε για τις σχέσεις ισλαμισμού και χριστιανισμού, καθώς και για τις σύγχρονες αρχές συγκρότησης των μονοεθνικών κρατών. Θα πρέπει να δεχθούμε ότι το σημερινό τείχος που υπάρχει ανάμεσα σε εμάς και τους γείτονές μας, σε θρησκευτικό επίπεδο, είναι μια πραγματικότητα της τελευταίας ιστορικής περιόδου. Για εκατονταετίες υπήρχε ένα ανακάτεμα εθνών και θρησκειών. Αν σήμερα ο διαχωρισμός είναι απόλυτος μεταξύ άσπρου και μαύρου, εντούτοις, για μεγάλο διάστημα, υπήρχε ανάμεσά τους ένας εκτεταμένος γκρίζος χώρος. Για να κατανοήσουμε το φαινόμενο που σήμερα εξετάζουμε θα πρέπει να δούμε τη διαπλοκή του Ισλάμ με τον Ελληνισμό σε χρονικό και γεωγραφικό επίπεδο. Από τον 14ο αιώνα συναντιούνται Ελληνες στους χώρους της νέας θρησκείας. Ο περιηγητής Ιμπντί Μπατούτα γράφει ότι συνάντησε στον ποταμό Κούμα, κοντά στην πόλη Ματζάρ, το αναχωρητήριο του μουσουλμανικού τάγματος Αχμεδέ στο οποίο όπως γράφει «διεβίουν σε κοινή ζωή Δερβίσες, Αραβες, Πέρσες, Τούρκοι και Ελληνες».

Ο εξισλαμισμός μέρους των Ελλήνων ανοίγει την δίοδο για να εισχωρήσουν στον ισλαμικό χώρο οι ελληνικές φιλοσοφικές δοξασίες. Οι σοφιστικές απόψεις για παράδειγμα εκφράζονται με τους "σούφι", το θρησκευτικό τάγμα των δερβίσηδων. Ο δημιουργός του, Τζελαδεδίν Ρουμί, χρησιμοποιεί την ελληνική γλώσσα - όπως μιλιόταν κατά τους μέσους χρόνους στην Καππαδοκία. Τα μελωδικά κείμενα των δερβίσηδων αποτελούν προσαρμογή των βυζαντινών μελωδιών στις νέες ανάγκες. Ο Μ.Ρικό, γραμματέας του Βρετανού πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη, αναφέρει το 1670 ότι στον ισλαμικό κόσμο υπάρχει «μεγάλη ποικιλία γνωμών και απόψεων, ασυγκρίτως μεγαλύτερα από τον χριστιανικό κόσμο». Ο Ρικό θεωρεί ότι η είσοδος νέων εθνών στο μουσουλμανικό χώρο δημιουργεί το κατάλληλο κλίμα. Γράφει: «Δεδομένου ότι την καλλίτερη μερίδα των νέων εθνών αποτελούν οι Ελληνες και ότι δεν ικανοποιήθηκαν με τις ονειροπολήσεις του Κορανίου, αυτοί που άλλοτε υπήρξαν διδάσκαλοι των επιστημών από τις οποίες τους απέμεινε κάποια συγκεχυμένη γνώση, αφού προσέθεσαν στη νέα τους θρησκεία παλιές παραδόσεις και κάποιες γνώμες αρχαίων φιλοσόφων, δημιούργησαν μέρος της ποικιλίας των γνωμών για τις οποίες μιλούμε».

Η ύπαρξη ελληνόφωνων ομάδων στην σύγχρονη Τουρκία, εκτός από μια εντυπωσιακή επιβίωση που ενθουσιάζει τους ιστορικούς, τους γλωσσολόγους και τους λαογράφους, μπορεί να αποτελέσει και μια αποτελεσματική και μόνιμη γέφυρα φιλίας μεταξύ των δύο πλευρών του Αιγαίου. Η πιθανή εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας κάνει, ίσως, εφικτή την προσέγγιση των δύο λαών. Η ανάδειξη των κοινών στοιχείων βοηθά, κατ' αρχάς στο να γίνει κατανοητή η διαδικασία διαμόρφωσης των σύγχρονων κρατών στην περιοχή μας και να γίνει επίσης ο απολογισμός για τις διάφορες παραμέτρους που καθόρισαν τα πολιτικά αποτελέσματα στην εποχή του έθνους - κράτους.

*Ο Βλάσης Αγτζίδης είναι διδάκτωρ σύγχρονης ιστορίας του ΑΠΘ


από την εφημερίδα "Καθημερινή"

Ο πολιτισμός στον Πόντο και η ποντιακή διάλεκτος

»»» Η ποντιακή είναι μία από τις λίγες διαλέκτους του ελληνικού λαού που σχετίζονται τόσο άμεσα με την αρχαία ελληνική γλώσσα σήμερα, εξακολουθεί να υπάρχει σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας και κυρίως στη Μακεδονία όπου διαβιούν αμιγείς ποντιακοί πληθυσμοί οπως και στον Πόντο.
Η ποντιακή διάλεκτος προέρχεται από την αρχαία Ιωνική, λόγω κυρίως της καταγωγής των αποίκων του Πόντου από την Ιωνική Μίλητο. Οι επιδράσεις που δέχτηκε στο πέρασμα των 26 αιώνων ζωής, προέρχονται από την κοινή των αλεξανδρινών χρόνων, και από τη μεσαιωνική κοινή του Βυζαντίου. Επηρεάστηκε επίσης από τους Γενουάτες και Βενετσιάνους της Τραπεζούντας, τους Πέρσες και τους Γεωργιανούς, καθώς φυσικά και από τους Τούρκους. Αξιοσημείωτο όμως είναι ότι, παρά τις προσμίξεις με ξένες λέξεις, αυτές δεν έμειναν αναφομοίωτες, αλλά εξελληνίστηκαν και εντάχθηκαν στο κλιτικό σύστημα της ελληνικής, συμμετέχοντας έτσι στην εξέλιξη της γλώσσας. Παράδειγμα το τουρκικό ρήμα aramak έγινε στα ποντιακά αραεύω (αναζητώ), κι έδωσε νέα παράγωγα, αράεμαν (αναζήτηση-ψάξιμο) και αραευτής (ερευνητής). Χαρακτηριστικά της σημεία είναι :

1. Η διατήρηση της προφοράς του ιωνικού η ως ε (νύφε αvτί νύφη, κλέφτες αντί κλέφτης, έτον αντί ήτο, κλπ.)
2. Η διατήρηση του ιωνικού σ, αντί του τ (κοσσάρα αντί κότα, σεύτελον αντί τεύτλον κλπ.).
3. Η διατήρηση του ω (με έκπτωση σε ο) ακόμη και στις περιπτώσεις που η κοινή νεοελληνική το έχει μετατρέψει σε ου (ζωμίν αντί ζουμί, ρωθώνι αντί ρουθούνι, κωδώνι αντί κουδούνι κλπ.).
4. Η διατήρηση ασυνίζητων των φωνητικών συμπλεγμάτων -ια , -ιο (καρδία αντί καρδιά, παιδία αντί παιδιά, ποπαδία αντί παπαδιά, κλπ.).
5. Η διατήρηση του αναβιβασμού του τόνου στην κλητική (Νίκολα αντί Νικόλα, γάμπρε αντί γαμπρέ, κλπ.).
6. Η διατήρηση των θηλυκών επιθέτων σε -ος αντί σε -η ( η άλαλος αντί η άλαλη, η έμορφος αντί η όμορφη, κλπ.).
7. Η διατήρηση του αορίστου της προστακτικής σε -ου, αντί -ε (ποίσον-ποίησον αντί ποίησε, κόψον αντί κόψε, κλπ.).
8. Η διατήρηση της παθητικής κατάληξης -ουμαι (κοιμούμαι αντί κοιμάμαι, φανερούμε αντί φανερώνομαι, κλπ.).
9. Η διατήρηση της κατάληξης της προστακτικής του παθητικού αορίστου -θετε (ιωνικά) αντί του -θητε (αττικά) (αγαπηθέτε αντί αγαπηθήτε, κοιμεθέτε αντί κοιμηθείτε, κλπ.).
10. Η διατήρηση του ιωνικού ουκί, αντί του αττικού ουχί, και η μετάπτωσή του, με αφαίρεση της πρώτης συλλαβής του ου ('κι θέλω αντί δε θέλω, 'κι τρώγω αντί δεν τρώω κλπ.). Το αρνητικό μόριο 'κι διαστέλλει την ποντιακή διάλεκτο από όλες τις άλλες ελληνικές διαλέκτους που έχουν το μόριο δεν, προερχόμενο από το αρχαίο ουδέν. Οι Πόντιοι έχουν τη λέξη τιδέν (τίποτε, καθόλου), που προήλθε από το ουδέν. Οι προσωπικές αντωνυμίες που μπαίνουν ως αντικείμενα των ρημάτων, τοποθετούνται πάντα μετά από αυτά. (λέγωσε αντί σου λέω, κρούωσε αντί σε χτυπώ, φιλώσε αντί σε φιλώ, κλπ).
Αξίζει να σημειωθούν ορισμένες από τις πολυάριθμες αρχαίες ελληνικές λέξεις που διατηρήθηκαν ως σήμερα: βοτρύδιν (τσαμπί), λιμός (πείνα), 'στούδιν (κόκκαλο), ωβόν (αυγό), ωτίν (αυτί), έγκα (αρχαίο ήνεγκα-έφερα), τ' εμόν (το δικό μου), τ' εμέτερον (το ημέτερον, το δικό μας) κ.λπ.

ενδεικτικά:



Α
απάν = απάνω
ατό = αυτό
αξινάρ = τσεκούρι, αξίνη
αϊτέστε = αντέστε, άιτε
αζπάρια = αυλόπορτες
αέτσ' = έτσι
Αδ΄ έβγας = που βγάζουν στον ʼδη
αμόν = σαν
α' σην = απότην
αγράνεμον = αγριάνεμος
αερόπον = αεράκι

Β
βάλον = βάλε

Γ
γενεάν = γενιά
γιάμ = μη τύχει
γεράν = πληγή
γουρούδια = καρούμπαλα
γλουπί 'ς = ξέεις, ξύνεις, αποφολιδώσεις
γομάρ' - σελέκ' = δεμάτι

Δ
δεματικόν = επιλεγμένη βέργα για δέσιμο του ξυλοδέματος

Ε
εγροικώ = καταλαβαίνω
ελέπω = βλέπω
εν = είναι
ενεγκάσκουσ' νε = κουραζόσουν
(ενεγκάστα = κουράστικα)
εφλούγκωσαν = βλάστισαν

Ζ
ζης = ζήσειν
ζαρούδια = ζάρες
ζεστιάται = ζεσταίνεσαι

Η
ηλιοκαπάτεμαν = ηλιοσκέπασμα, ηλιοξεπέρασμα
ηλ' = ήλιου

Θ
θ' εβγάλ' νες = θα έβγαζες
θ' ευρίουσ' νε = θα βρεθείτε

Ι
ίλιαμ = προπάντων

Κ
καλατσεύω = μιλάω
κρούω = χτυπώ
κι = δεν
κυλίουν = κυλιούνται
κροπή = είδος πέλεκυ
κερδαί ν' = κερδίζει
καμίαν = ποτέ
καπ' έσαν = μήπως είσαν
κερεστέδες = στηρίγματα
κατακλίν' με = με γέρει
κάθεν κα = κάτω
κάπ' = μήπως, μή τύχει
καρμενέτσα = αδράχτι, ηλακάτη
καβαλκεύ' = καβαλικεύει

Λ
λειψεμάτια = λειψά, ελλειπή
ληγάρια = γρήγορα
λαρούσε = γιάνεις

Μ
με τ' ατό = μ' αυτό
μελεσσίδια = μελίσσια
μυλιάχκουνταν = διαλέγουν, επιλέγουν
μαστορία σ' = μαστοριά σου

Ν
νε = ούτε
ντο = τι
ντ' εχτίεν = που χτίστηκε
Ξ
ξάι = καθόλου
ξαν = πάλι

Ο
οπίς = πίσω
ους να γροικάτε = μέχρι να το καταλάβετε
ορμανάχειλα = βουνόχειλα
ομάλ = ίσιωμα
οριάσον = μη τυχόν
ροριάζ' = φυλάει
όλεα = όλα

Π
περιπαίζ' = περιπαίζει
παλαλός = ο τρελός
πασιαπόρτ =
διαβατήριο
πόδας = βηματισμοί
πελίτια = βελανιδιές
πασκίμ = μήπως δεν
παχιέαεβόρας = παχείς ίσκιους
παστ' = σάματι
πάλεμαν = πάλη

Ρ
ρακάν = βουνοπλαγιά
ριγάς = κρυώνεις
ραχίν = βράχος

Σ
σούρω = σέρνω
σουρουκλεμέ = που γυρνάει τους δρόμους
σαψάλς' (σαψάλης) = τρελός
σκούται = σηκώνεται
σκούνταν = σηκώνονται
σκεύια = σκεύη
σύνορθα = όρθια
σαρεύ' = περιφράσει
ση Αδ' την παημονήν = στου ʼδη το πηγαιμό
σκεπασίας = σκεπασιές
σερίν = δροσερό
σύρι' ατό = το σύρει

Τ
τερώ = κοιτώ
τσιγκρίδια = αγριόκλαδα
τσιπούκια = πάσαλοι για περίφραξη
τα βάρια = τα βάρη
τσιάνιμαν = σκόρπισμα
τελείται = τελειώνει
ταγιάνεμα σ' = αντοχή
τραν = κλωστίσα
τσαρτσιάφ' (ιν) = κάλυμμα
τουσιέκ' = στρώμα
τσιαταλόπα = διχάλες
τσοξάρ = τοξάρι

Υ
υστερνέσιν = ύστερο, τελευταίο

Φ
φλούγκωμαν = βλάστηση

Χ
χερόπα = χέρια
χροστημάτια = δανεικά
χαμλάεψα = πιάστηκα, κουράστηκα
χρυσόραμμαν = χρυσοκλωστή

Ψ
ψης = ψυχής

Ω
ωβά = αβγά
ωβάζ' νε = γεννούν αβγά
ωβόππα = αυγουλάκια


από την εφημερίδα του Τ.Ε.Ι. Κοζάνης

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ(Δ ΜΕΡΟς)

Η σοβιετοτουρκική προσέγγιση οδηγεί τους Ρώσους στην αρνητική αντιμετώπιση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων της Ανατολής. Υπάρχουν καταγγελίες για παραδώσεις Ποντίων στους Τούρκους από αμερικανούς στρατιωτικούς στο λιμάνι της Αμισσού. Η συντριβή των Αρμενίων άρα και η απελευθέρωση μεγάλου τουρκικού στρατεύματος από την μια και η άρνηση της Ελλάδας να βοηθήσει από την άλλη καθορίζουν και το αποτέλεσμα. Μετά την προσωρινή ανακωχή τα πράγματα αλλάζουν. Το 1922 οι Τούρκοι έχουν μετατρέψει τον Πόντο σε κόλαση. Αν οι Έλληνες του Πόντου εξοντώνονται με εκτοπίσεις και σφαγές, για τους ηγέτες και διανοούμενους του ποντιακού κινήματος επιφυλάσσεται άλλη μοίρα. Το Ειδικό Δικαστήριο της Ανεξαρτησίας που εδρεύει στην Αμάσεια και έχει σαν μοναδικό στόχο το ποντιακό κίνημα, εκδίδει εκατοντάδες θανατικές αποφάσεις. Περίπου 450 Πόντιοι πεθαίνουν στις κρεμάλες της Αμάσειας. « Πτώματα πτώματα παντού πτώματα, σε όλο το μήκος της πορείας παντού πτώματα...» Σήμερα υπάρχει ένα τεράστιο μνημείο έξω από την Κερασούντα αφιερωμένο στον δολοφόνο του Πόντου Οσμάν για να τους θυμίζει την γενοκτονία που προκάλεσαν στους Έλληνες, και άλλο ένα μνημείο στην Αμάσεια, στην πλατεία, όπου κρέμασαν την ποντιακή ηγεσία για να θυμούνται την νίκη τους πάνω στο ποντιακό κίνημα. Μετά την συνθήκη της Λωζάνης, όσες αντάρτικες ομάδες επιζούν, κατεβαίνουν στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας και νοικιάζοντας ή καταλαμβάνοντας πλοία έρχονται στην Ελλάδα ή καταφεύγουν στην Ρωσία. Το 1914 οι Έλληνες του Πόντου αριθμούσαν ως Ορθόδοξοι Έλληνες 696.000 Μουσουλμάνοι Έλληνες 190.000 Κρυπτοχριστιανοί 93.000 Πόντιοι Ρωσίας 650.000 ΣΥΝΟΛΟ ΕΛΛΗΝΩΝ 1.629.000 ΣΥΝΟΛΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ 2.500.000 . Μετά το τέλος του Α Παγκόσμιου Πολέμου παραμένουν στον Πόντο μόνο 464.000 Έλληνες. Ο συνολικός αριθμός των δολοφονηθέντων Ελλήνων μέχρι τον Μάρτιο του 1924 στον Πόντο, φτάνει τα 353.000 άτομα. Αν σ αυτό το νούμερο προσθέσουμε και τους 700.000 Έλληνες της Ιωνίας που δολοφονήθηκαν από τον τουρκικό στρατό, καταλήγουμε στο εφιαλτικό νούμερο 1.050.000. Αυτός είναι ο φόρος αίματος που πλήρωσε ο Ελληνισμός της ανατολής. « Οι Ελληνίδες όσες ήταν ωραίες και νέες, πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα του Ικονίου...» Άφαντη η ιστορία των Ποντίων .. ...Η ιστορία της καταστροφής, το χρονικό της συγκλονιστικής γενοκτονίας, έχει φτάσει στις μέρες μας μόνο με τον λυγμό των ξεριζωμένων. Κι όλοι στηρίζουν το αίτημα που τόσο έχει βραδύνει: να αναγνωριστεί η γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Δεν είναι συναισθήματα εκδίκησης που υπαγορεύουν την πρόταση αυτή, αλλά η ανάγκη απονομής Δικαιοσύνης στα θύματα, μα και στην ανθρωπότητα ολόκληρη. Και πριν απ' όλα, η προστασία του ανθρώπινου γένους.. Είναι ανάγκη να πάψει πια το φρικτό έγκλημα της γενοκτονίας να αποτελεί εύκολη λύση των διεθνών προβλημάτων.

Πηγές :
Ιστορικό Λεύκωμα-Ανθολογία (ΠΟΝΤΟΣ)
Ιστοσελίδες

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ(Γ ΜΕΡΟς)

Το 1917 με την επανάσταση στην ΕΣΣΔ τα πράγματα αλλάζουν καθώς σταματά η προέλαση του ρωσικού στρατού. Πάραυτα, η νέα κυβέρνηση της Ρωσίας αποφασίζει να ανεχτεί το καθεστώς της Τραπεζούντας. Η Τραπεζούντα μένει μόνη να προστατέψει τους κατοίκους της. Οι νέοι της οπλίζονται. Γίνεται προσπάθεια να μην φύγουν Πόντιοι με την υπαναχώρηση του Ρωσικού στρατού. Παρ όλα αυτά 150.000 Πόντιοι εγκαταλείπουν τον Πόντο και καταφεύγουν στην Ρωσία, στην Γεωργία, στην Κριμαία και αλλού. Το 1918 αντιπροσωπείες Ποντίων από Ευρώπη και Αμερική οργανώνουν το πρώτο Πανποντιακό συνέδριο στην Μασσαλία. Το συνέδριο κηρύσσει τον αγώνα για ανεξαρτησία. Κυκλοφορούν χάρτες και εκδίδονται εφημερίδες για τον σκοπό αυτό. Στη διάσκεψη ειρήνης στις 30 Δεκεμβρίου του 1918 ο Βενιζέλος προτείνει την ενσωμάτωση του Πόντου στην Αρμενία!! Σε δημόσιες συνεντεύξεις του δηλώνει απερίφραστα πως αντιτάσσεται στην ανεξαρτησία των ποντίων. Στις 30 Απριλίου του 1920 στη διάσκεψη του Σαν-Ρέμο, ο Βενιζέλος δηλώνει για άλλη μια φορά ότι είναι υπέρ της προσάρτησης του Πόντου στην Αρμενία. Το καλοκαίρι του 1920 επιτέλους ύστερα από 2,5 χρόνια αλλάζει θέση και προτείνει στρατιωτική επέμβαση στον Πόντο για την δημιουργία κράτους. Είναι όμως πολύ αργά. Έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος. Τον ίδιο χρόνο ο αρμενικός στρατός νικιέται από τον τουρκικό, και ο Βενιζέλος χάνει τις εκλογές από φιλοβασιλική κυβέρνηση η οποία αποφασίζει επιστροφή στην Ελλάδα λόγω...κούρασης. Ο ελληνισμός της Μικρός Ασίας και του Πόντου αφήνονται από την αντιβενιζελική παράταξη στην τύχη τους. Έγκλημα για τον ελληνισμό. Προδοσία. Η μόνη αντίδραση τελικά στην γενοκτονία έρχεται από τους ίδιους τους Πόντιους, με την συγκρότηση ένοπλων ομάδων άμυνας και αργότερα με αντάρτικο κίνημα. Ο αυστριακός υπουργός εξωτερικών γράφει: « Η πολιτική των Τούρκων είναι μέσω μιας γενικευμένης καταδίωξης του ελληνικού στοιχείου, να εξοντώσει ολοσχερώς τους Έλληνες σαν εχθρούς του κράτους, όπως έκανε πριν με τους Αρμένιους. Οι Τούρκοι εφαρμόζουν τακτική εκτόπισης των πληθυσμών, δίχως διάκριση και δυνατότητα επιβίωσης, από τις ακτές στο εσωτερικό της χώρας, ώστε οι εκτοπιζόμενοι να είναι εκτεθειμένοι στην αθλιότητα και τον θάνατο από πείνα. Τα εγκαταλειπόμενα σπίτια των εξοριζόμενων λεηλατούνται από τα τουρκικά τάγματα τιμωρίας ή καίγονται και καταστρέφονται».

Με την ήττα της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εγκαθίστανται στον Πόντο βρετανικά στρατεύματα, τα οποία αποτελούνται από ινδικά τμήματα με Άγγλους αξιωματικούς. Οι Άγγλοι ζητούν από τους αντάρτες να παραδώσουν τα όπλα τους. Αυτοί αρνούνται. Οι ελπίδες των ανταρτών και του ποντιακού λαού για την δημιουργία της Ελληνικής Δημοκρατίας του Πόντου αυξάνουν. Επιστρέφουν περίπου 100.000 Έλληνες που είχαν καταφύγει στην Ρωσία ( τα κυριότερα ρεύματα προς την Ρωσία πραγματοποιήθηκαν μετά την άλωση της Τραπεζούντας από τους Τούρκους το 1461, μετά την επανάσταση του 1821, μετά τους τρεις ρωσοτουρκικούς πολέμους 1829-1832, μετά τον Κριμαϊκό πόλεμο 1856-1866, μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο το 1876, και βέβαια μετά το 1916). Το ποντιακό κίνημα παίρνει τέτοια έκταση, ώστε η κεντρική οθωμανική εξουσία στέλνει τον Κεμάλ για να το καταστείλει. Ο Κεμάλ πατά το πόδι του στην Σαμψούντα στις 19/5/1919. Μέσα από επίσημα τουρκικά αρχεία βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο Κεμάλ φοβόταν πολύ περισσότερο τον Ποντιακό αντάρτικο παρά τον ελληνικό στρατό. Γι΄αυτό ρίχνει στην μάχη για την διάλυση του δύο τουρκικές στρατιές. Πάνω από 30.000 Τούρκοι στρατιώτες προσπαθούν να καταστείλουν το ποντιακό κίνημα το οποίο αριθμεί 18.000 ένοπλους και 300 καπετάνιους. Σε πρώτη φάση οι προσπάθειες των Ελλήνων στέφονται από επιτυχία. Οι αντάρτες ζητούν επανειλημμένα βοήθεια από την ελληνική κυβέρνηση, τόσο από την βενιζελική όσο και από την αντιβενιζελική αργότερα. Δυστυχώς το ελληνικό κράτος δεν μπορεί ή δεν θέλει να καταλάβει την δυναμική που έχει ο αγώνας των Ποντίων. Καμιά βοήθεια δεν στέλνεται στους Έλληνες αντάρτες του Πόντου. Στον Πειραιά φορτώνεται ένα πλοίο με όπλα και πυρομαχικά για την Αμισσό. Το πλοίο όμως ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΠΟΤΕ. Παρά την απογοήτευση για την άρνηση της Ελλάδας οι Πόντιοι αντάρτες φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση τον τουρκικό στρατό. Το 1922 ο Τούρκος στρατηγός ζητά ανακωχή μια και δεν μπορεί να φέρει άλλη βοήθεια στον Πόντο. Οι Τούρκοι επιλέγουν να ρίξουν το βάρος στον πόλεμο με τον ελληνικό στρατό. Οι Πόντιοι αντάρτες κάτω από τις άθλιες συνθήκες που ζουν αποφασίζουν να δεχτούν την ειρήνη. Παρ όλη την άρνηση των Ελλήνων να βοηθήσουν οι Πόντιοι κάνουν αυθόρμητες προσπάθειες σύνδεσης με το ελληνικό στράτευμα για να βοηθήσουν στο εκεί μέτωπο.

Εντείνεται η καταπίεση των ελληνοφώνων του Πόντου από τις τουρκικές αρχές

του Σάββα Καλεντερίδη


Η Παγκόσμια Ημέρα Μητρικής Γλώσσας, που γιορτάστηκε στις 21 Φεβρουαρίου, καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της UNESCO το 1999, με στόχο την προώθηση της γλωσσικής πολυμορφίας και τη διάσωση των λιγότερο ομιλούμενων γλωσσών.
Στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου και συγκεκριμένα σε περίπου εβδομήντα χωριά του νομού Τραπεζούντας, εξακολουθεί να μιλιέται, παρά τις πολιτικές αφομοίωσης που ακολούθησε και ακολουθεί το τουρκικό κράτος, η ελληνική γλώσσα, σε έναν τύπο που μοιάζει πολύ με την αρχαία ελληνική.

Το ελληνικό κράτος, που φροντίζει να μαθαίνει με τη βια την τουρκική γλώσσα στους Πομάκους της Θράκης, αρνείται πεισματικά να ασχοληθεί με το θέμα, γεγονός που στην ουσία διευκολύνει το τουρκικό κράτος στην αφομοιωτική του πολιτική, η οποία στο τέλος, θα καταφέρει να σβήσει από το χάρτη τους ελληνόφωνους του Πόντου, που αποτελούν νησίδα πολιτισμού παγκόσμιου ενδιαφέροντος, σε μια χώρα που επικρατεί ο φυλετικός και ιδεολογικός τουρκικός ρατσισμός.

Ως ελάχιστη ένδειξη τιμής σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που συνεχίζουν να διασώζουν τη γλώσσα εκείνη που βρίσκεται πιο κοντά στην αρχαία ελληνική, που αποτέλεσε το κυριώτερο μέσο για την ανάπτυξη του παγκόσμιου πολιτισμού, δημοσιεύουμε άρθρο του Βαχίτ Τουρσούν, ο οποίος κατάγεται από το ελληνόφωνο χωριό Όκενα, της Τραπεζούντας και ζει στην Ελλάδα, ως μη νομιμοποιημένος μετανάστης, μη βρίσκοντας μια πατρίδα να τον διεκδικήσει και να τον προστατέψει.


Εντείνεται η καταπίεση των ελληνοφώνων του Πόντου από τις τουρκικές αρχές

Του Vahit TURSUN

Tα τελευταία χρόνια, χάρη στις αλλαγές που έγιναν στις αντιδημοκρατικές νομοθεσίες σχετικά με τα κριτήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με όλες τις ευνοϊκές εξελίξεις που αφορούν την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι η χώρα μας μπήκε πια στο στάδιο του εκδημοκρατισμού, πράγμα που μας έκανε ευτυχείς. Ωστόσο μας βάραινε ένα αίσθημα κρυφού υποσυνείδητου φόβου, ως προς το φαινόμενο ρατσιστικών εκδηλώσεων στην Τουρκία, Δυστυχώς, αυτό το προαίσθημα, αυτός ο ανομολόγητος φόβος, επαληθεύτηκε…


Κρυφός και αόρατος, μα αισθητός στην αρχή, σιγά σιγά άρχισε να…γίνεται ολοένα πιο φανερός και πιο απροσχημάτιστος, τόσο που να τον ζούμε πια στο πετσί μας.


Μάλιστα τον τελευταίον καιρό, οι ρατσιστές της Τουρκίας άρχισαν να κατηγορούν τη Δύση, ιδιαίτερα την Ε.Ε. και να προσπαθούν να κρατήσουν το λαό της Τουρκίας μακριά από το ευρωπαϊκό πνεύμα. Να κλονίσουν την εμπιστοσύνη και να μειώσουν τα αισθήματα συμπάθειας που έχουν δημιουργηθεί προς την Ε.Ε.


Οι ρατσιστικές εκδηλώσεις παίρνουν συχνά αφορμή από κάποιες ιεραποστολικές μικροοργανώσεις σχεδόν άγνωστες σε πλατύτερα στρώματα, εξωανθρώπινες και περίεργες που έχουν κάμει τα τελευταία χρόνια την εμφάνιση τους στην Τουρκία που συνέρχονται και λειτουργούν σε κλειστούς χώρους και προπαγανδίζουν διάφορες θρησκευτικές δοξασίες, που μόνο σε μέρη με ανύπαρκτη ή φτωχή οικονομική και κοινωνική πολιτική, κι απ’ αυτό κακή ψυχολογική κατάσταση, μπορούν να βρουν πρόσφορο έδαφος.


Ο κρυφός αυτός ρατσισμός που κατάφερε να εξαπλωθεί σε όλη την Τουρκία, κάνει ιδιαίτερα αισθητή και καθημερινά εντεινόμενη την παρουσία του στην περιοχή της Μαύρης θάλασσας, όπου ασκεί ανενόχλητος αντιδημοκρατική φασιστική προπαγάνδα.


Ο τουρκικός ρατσισμός κατάφερε να εξαπλωθεί εύκολα στην τοπική κοινωνία του Πόντου, πατώντας πάνω στις αδυναμίες και τις ιδιαιτερότητες της, τη συντηρητικότητά του λαού, την πίστη του, την ευαισθησία του προς την ομόνοια και σύμπνοια της χώρας, τον σεβασμό του προς τον κρατικό μηχανισμό, την εκμετάλευση της άγνοιας του, την ιστορική, κορυφαία αδυναμία του να καταφέρει να ελέγξει την πολιτική του κράτους, τ’ αδύνατα σημεία του κρατικού μηχανισμού, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να ζητήσει τα δικαιώματα του και να υποκύπτει στις αδικίες που προέρχονται κυρίως από την παντελή έλλειψη ελέγχου.


Στο μεταξύ, για να δημιουργήσουν αφορμές για τις ρατσιστικές τους ενέργειες και την προπαγάνδα που ασκούν, ψευδολογούν, καλλιεργούν και διαδίδουν διάφορες φήμες, για ανύπαρκτες παράνομες Ποντιακές οργανώσεις και ψάχνουν για άτομα που ενδιαφέρονται για τον τοπικό πολιτισμό, για να τους προσάψουν άλλες, ανυπόστατες, συκοφαντικές κατηγορίες. Και μ’ αυτά και μ’ αυτά, έχουν καταφέρει να επικρατήσει στην τοπική κοινωνία μια πολιτική. Που θα τη λέγαμε ψυχολογικού διχασμού. Το πιο άσχημο σε όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι η εξάπλωση του ρατσισμού, υποστηρίζεται, κάποτε από λάθος, αλλά, όπως πιστεύομε, και κάποτε εν γνώσει των κρατικών φορέων, κι είναι αυτό από τις αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού που αναφέραμε.


Όπως μαθαίνουμε από τα νέα που φτάνουν εδώ από την περιοχή, στρατιωτικά τμήματα στρατού πραγματοποιούν κατά περιόδους επιδρομές στα ελληνόφωνα χωριά, ίσως και με εισαγγελικές άδειες που συμφωνήθηκαν σε τραπέζια, ίσως και χωρίς καθόλου άδεια. Παραβιάζουν, σπίτια, οικογενειακά άσυλα, φωτογραφίζουν ιδιοκτησίες χωρικών…


Επίσης, όπως ακούμε, οι κρατικές δυνάμεις υποστηρίζουν τις παρανοϊκές σπερμολογίες των ρατσιστών στην περιοχή και ψάχνουν γι αντάρτες, μέλη παράνομων ανταρτικών οργανώσεων του ελληνόφωνου πληθυσμού. Προς αυτή την κατεύθυνση, παρακολουθούν όλους όσους ασχολούνται λίγο πολύ με την αρχαία τοπική γλώσσα και γενικά με την ιστορία και τον πολιτισμό της περιοχής.


Εκτός από τα παραπάνω, από Πόντιους τουρίστες που ταξιδεύουνε στην περιοχή, μαθαίνουμε ότι, όπου πηγαίνουν, παρακολουθούνται από τις αρχές της κρατικής Ασφάλειας με αποτέλεσμα να κάνουν προβληματικά τα εκεί τουριστικά τους ταξίδια.


Το γεγονός με τους τουρίστες το γνωρίζουμε και από ψεύτικες κραυγές και φόβους παρανοϊκούς, προπαγανδιστικά και συκοφαντικά τερτίπια προς τους ξένους και ιδιαίτερα τους Έλληνες τουρίστες. Πού όλα παρουσιάζονται στις ρατσιστικές ιστοσελίδες, δημοσιεύονται στον τοπικό Τύπο, μεταδίνονται από τα ραδιόφωνα και την τηλεόραση και αναζωπυρώνουν την εχθρότητα ανάμεσα στους λαούς, και μάλιστα ανάμεσα στους Έλληνες και Τούρκους, αναστατώνουν τον κόσμο, τον τρομοκρατούν με ανύπαρκτους φόβους και του εφιστούν την προσοχή να ειδοποιούν τις αρχές για όποιον ξένο τους προκαλέσει υποψία, με κάποια του ενέργεια.


Πρέπει να σημειώσουμε ότι σε όλ’ αυτά βοηθάνε και διάφοροι από την Ελλάδα, επίσης ρατσιστές και που στον δικό τους Τύπο δημοσιεύουν επίσης ανύπαρκτα γεγονότα, που τάχα γινόντουσαν στον Πόντο, με το σκοπό να εντοπίσουν κρυπτοχριστιανούς στην περιοχή. Δηλαδή, οι ρατσιστές των δυο πλευρών κατά κάποιον τρόπο αλληλοβοηθούνται.


Την τελευταία είδηση για παραβίαση και φωτογράφιση σπιτιών την πήραμε πριν από λίγο καιρό. Έγινε στο χωριό Ώκενα (Köknar) της κωμόπολης Κατωχωρίου (Çaykara) Τραπεζούντας. Μάθαμε ότι παραβιάσανε και φωτογράφισαν σπίτια μερικών κατοίκων, που είχαν γραφτεί μέλη του φόρουμ, από άγνοια, με τα πραγματικά τους ονόματα, όπου καταχωρούσαν διάφορες ιστοριούλες και σύντομα μηνύματα στην Ποντιακή γλώσσα, στην ιστοσελίδα www.ocena.info, που ανήκει στο χωριό και λειτουργεί στην Ποντιακή γλώσσα με λατινικούς χαρακτήρες.


Όπως καθένας μπορεί να καταλάβει, στο στόχαστρο έχει μπει η αρχαία ελληνική διάλεκτος που έως σήμερα κατάφερε να ζήσει κι εξακολουθεί να είναι ζωντανή, μα οι συνθήκες έχουν γίνει τόσο δύσκολες, τόσο ελάχιστα πνευματικές, που ακόμη κι η Ποντιακή, αυτή η γλώσσα η εφτάψυχη δε θα μπορέσει ν’ αντέξει και να επιβιώσει. Τις πληροφορίες μας για τα παραπάνω γεγονότα, τις βγάζουν αληθινές τα αντιδημοκρατικά μέτρα που είχε εφαρμόσει η κρατική Ασφάλεια έως πρόσφατα σε βάρος ατόμων που για οικονομικούς λόγους, για να εργαστούν, είχαν έρθει στην Ελλάδα.


Όλους αυτούς τους είχε καταγράψει με όλα τα στοιχεία τους κι όταν περνούσαν τα σύνορα κι έμπαιναν στην Τουρκία για επίσκεψη των γονιών τους είτε γία διακοπές στο χωριό τους, τους έπιανε η Αστυνομία, τους Ανάκριναν, τους έκλειναν στα κρατητήρια, τους φυλάκιζαν ακόμη και για μήνες, ώσπου να ανακαλυφθούν τα υποτιθέμενα επιβαρυντικά στοιχεία. Εις βάρος τους.


Μια απ’ αυτές τις αντιδημοκρατικές ενέργειες είναι και η γνωστή περίπτωση του Φετχί Γκιουλτεπε που είχε δημοσιευτεί και στον Τύπο της Ελλάδας. Τον είχαν κρατήσει επί έξι μήνες στη φυλακή ψάχνοντας να βρουν στοιχεία για την ίδρυση τάχα Ποντιακού κράτους που οργάνωνε στην περιοχή της Μαύρης θάλασσας.


Χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός, ότι το πρώην δικαστήριο κρατικής ασφάλειας D.G.Μ είχε καταγράψει τα στοιχεία των περισσότερων ελληνόφωνων κατοίκων της περιοχής, τους είχε προσάψει γελοίες κατηγορίες και είχε πάρει απόφαση να τους συλλάβει καινά τους ανακρίνει. Δεν ξέρουμε τι απόγινε κείνη η απόφαση ύστερα από την ακύρωση εκείνων των δικαστηρίων.


Πέρα απ’ όλα τα παραπάνω, σχετικά με την προσπάθεια της εξαφάνισης αρχαίων τοπικών διαλέκτων, διορίζουν στα σχολεία των χωρών δασκάλους ρατσιστές, που παρακολουθούν το κάθε τι για να ενημερώνουν τις αρχές. Και φτάνουν να κατηγορούνε σε μικρά παιδιά του δημοτικού την τοπική γλώσσα. Κι αν τύχει και το πράγμα πάρει διαστάσεις, τότε το δικιολογουν ως «μεμονωμένη περίπτωση». Και όχι πολιτική του κράτους. Μα έκτος απ’ τους δασκάλους είναι κι οι Χοτζάδες που διορίζονται στα τζαμιά, και λένε πως η γλώσσα αυτή, τα ποντιακά, είναι γλώσσα των απίστων, προσπαθώντας να πείσουν τον λαό να παρατήσει από μόνος του αυτή την ανεπιθύμητη για τις αρχές γλώσσα.


Δυστυχώς όλες αυτές οι πολύ δυσάρεστες, αντιδημοκρατικές κι αντιπνευματικές ενέργειες δεν καταγγέλλονται από κανένα. Γιατί σε πολλά χωριά της Ανατολής, ο λαός της περιοχής έχει επί εκατοντάδες χρόνια ζήσει σε καθεστώς της πιο αδυσώπητης τρομοκρατίας. Τόσο που αυτή η τρομοκρατία, αυτός ο φόβος του’ χει μέσα του κατασταλάξει ένα, θα λέγαμε φοβερό σεβασμό, για στολές, πηλίκια, γραβάτες, για κάθε σύμβολο κρατικής εξουσίας..


Τόσο που έχει μείνει πίσω από τη μορφωμένη κοινωνία Και πώς να διεκδικήσει τα δικαιώματα του, αφού δε γνωρίζει τίποτα για ανθρώπινα δικαιώματα; Τόσο που να τα θεωρεί φυσιολογικά αυτά που γίνονται σε βάρος του κι ούτε τα αναφέρει πουθενά ούτε, προφανώς από φόβο, τα καταγγέλλει. Έτσι δεν παίρνει κανείς χαμπάρι, ούτε από τον δημοκρατικό Τύπο, είτε τις δημοκρατικές οργανώσεις, κι ας ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα, στο κέντρο του πλανήτη. Ο πλανήτης δε βλέπει ούτε ακούει κι ο κρυφός πόλεμος για την εξαφάνιση ενός αρχαίου πολιτισμού συνεχίζεται. Τόσο που αναρωτιέται κανείς καμιά φορά μήπως η ψυχή του Χίτλερ αποδιωγμένη από την Ευρώπη, βρήκε καταφύγιο στην περιοχή μας;


Ωστόσο εγώ διατηρώντας μέσα μου την ελπίδα, φωνάζω από δω που βρίσκομαι σε όλον τον πλανήτη και παρακαλώ όλους τους ανθρώπους, όλους που ορκίζονται στη δημοκρατία, όλους όσους γνωρίζουν πως άλλο δεν έχει ο άνθρωπος για νάναι άνθρωπος, από την έκφραση του, ας το κάνουν δικό τους ζήτημα, κι ας μην αφήσουν να χαραμιστεί και να χαθεί μια γλώσσα που μα κάνει όλους τους ανθρώπους, συνάνθρωπους και συγγενείς του Ομήρου.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/02/blog-post_2197.html

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ (ΜΕΡΟς Β)

Η στάση αυτή αλλάζει με την είσοδο της Γερμανίας στο παιχνίδι. Οι άριστες οθωμανο-γερμανικές σχέσεις κάνουν την Βρετανία να αναθεωρήσει την θέση της για ακεραιότητα της Τουρκίας και να ξαναδεί το ελληνικό κράτος από διαφορετική γωνία. Από τις τρεις προστάτιδες χώρες που αναλαμβάνουν την προστασία της Ελλάδας μετά την απελευθέρωση, η Αγγλία είναι η αδιαφιλονίκητη κυρίαρχος. Στην Μικρά Ασία αναπτύσσονται αυτονομιστικές τάσεις πρώτα από τους Αρμένιους και τους Έλληνες του Πόντου και της Ιωνίας και έπειτα από τους Κούρδους. Στις αρχές του αιώνα μας διαμορφώνονται δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα στον ελλαδικό χώρο. Το βενιζελικό που επιζητεί την εθνική ολοκλήρωση, και το βασιλικό που εκφράζει όλες τις αντιστάσεις για επέκταση του κράτους. Τα εθνικά κινήματα της Μικρός Ασίας, δηλαδή το ελληνικό και το αρμενικό αποτελούν στην πραγματικότητα την αστική επανάσταση ενάντια στον τουρκικό δεσποτισμό. Το κίνημα των Νεότουρκων το 1908 αποτελεί την ανταπάντηση της Τουρκίας στα παραπάνω κινήματα. Οι Νεότουρκοι αρνούνται πως υπάρχει εθνικό ζήτημα στην Τουρκία και επιλέγουν την πολιτική της βίαιης αφομοίωσης των εθνικών μειονοτήτων. Η χρυσή ευκαιρία για τους Τούρκους εθνικιστές δίνεται στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ιδεολογία του ΠΑΝΤΟΥΡΚΙΣΜΟΥ σε συνδυασμό με τα συμφέροντα των Γερμανών που θέλουν τις πρώτες ύλες και τις αγορές της Μικράς Ασίας δημιουργούν το καταλληλότερο περιβάλλον για να γίνουν πράξη οι γενοκτονικοί οραματισμοί των Νεότουρκων. Η Γερμανία έχει τεράστια συμφέροντα στην Τουρκία. Οικονομικά και στρατιωτικά. Ελπίζουν ότι με μια ισχυρή Τουρκία θα ανταγωνίζονται καλύτερα τους Βρετανούς. Γι΄ αυτό το λόγο η γερμανική πολιτική εκπονεί ένα πρόγραμμα ακεραιότητας της Τουρκίας το οποίο μπορούσε να υλοποιηθεί μόνο με την εξόντωση των πληθυσμών εκείνων που ενισχύουν τις φυγόκεντρες δυνάμεις της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Σε συνέδριο της Θεσσαλονίκης το 1911, οι Νεότουρκοι αποφασίζουν την εξόντωση των μη τουρκικών εθνοτήτων.


Έτσι, άρχισαν την επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας. Στην αρχή οι άτακτες ορδές επιτίθονταν στα απομονωμένα ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, αρπάζοντας νέα κορίτσια, κακοποιώντας και καίγοντας τα. Οι σποραδικές δολοφονίες αρχίζουν να αυξάνονται. Χωρικοί, που πήγαιναν να δουλέψουν στα χωράφια τους, βρίσκονταν καθημερινά δολοφονημένοι. Σκοπός ήταν, με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολήσεις των χωριών, τις λεηλασίες, να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν, αν απέμεναν !. Σαν αντίδραση στην πολιτική αυτή, φουντώνει το κίνημα για την δημιουργία της Ελληνικής Δημοκρατίας του Πόντου. Σε όλες τις ποντιακές κοινότητες δημιουργούνται ποντιακοί σύλλογοι με καθαρά πολιτικούς σκοπούς, αφιερωμένοι στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους οι Γερμανοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να φανατίσουν τις τουρκικές μάζες εναντίον των χριστιανών της αυτοκρατορίας. Από τους επίσημους συμβούλους, τους Γερμανούς, οι Νεότουρκοι διδάχθηκαν ότι μονάχα με την εξαφάνιση των Χριστιανών, Ελλήνων και Αρμενίων, θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία. Το 1914 αρχίζουν οι πρώτες διώξεις εναντίον των Ελλήνων της Μικρός Ασίας. Το 1915 γίνεται η γενοκτονία των Αρμενίων με 1.500.000 νεκρούς. Το 1916αρχίζουν με την καθοδήγηση ενός Γερμανού στρατάρχη την εκτόπιση των Ελληνικών πληθυσμών προς τα ενδότερα. Στο επίκεντρο βρίσκονται κυρίως οι Έλληνες του δυτικού Πόντου.Στην Σοβιετική Ένωση το 1914 ο Λένιν θεωρεί την καταπίεση των λαών από άλλα έθνη σαν την ουσία του ιμπεριαλισμού και υποστηρίζει πως ένας λαός που καταπιέζει άλλους λαούς δεν είναι ποτέ ελεύθερος. Οι ιδέες του Λένιν ταιριάζουν απόλυτα στην περιοχή, όπου οι Έλληνες, οι Αρμένιοι και οι Κούρδοι καταπιέζονται. Στην διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένα το 1916 οι Ρώσοι μπαίνουν στην Σαμψούντα και οι Πόντιοι τους υποδέχονται σαν απελευθερωτές. Πόντιοι κατατάσσονται στον Ρωσικό στρατό. Υπολογίζονται σε 3 συντάγματα. Μια νέα ζωή δημιουργείται στην Τραπεζούντα. Η αυτοπεποίθηση μεγαλώνει. Δημιουργείται η Προσωρινή Κυβέρνηση της Τραπεζούντας η οποία καταφέρνει και διατηρεί για δύο χρόνια την εξουσία της και μάλιστα με τις ευλογίες της Αντάντ. Ο επίσκοπος της πόλης Χρύσανθος είναι ο βασικός εμπνευστής της κυβέρνησης αυτής.